Kratauy’s Weblog

เชื่อว่า 75 เปอร์เซ็นต์ของคนไทยมีอาชีพเป็น”ลูกจ้าง” ไม่ว่าจะเป็นลูกจ้างบริษัทใหญ่ๆ หรือลูกจ้างบริษัทเล็กๆ หรือบางที่อาจจะเรียกให้ไพเราะเพราะพริ้งหน่อยว่า “พนักงาน”ตัวผมเองก็ไม่รู้หรอนะครับว่ามันต่างกันตรงไหน มันอาจจะฟังดูเพราะกว่า ดูมีระดับกว่า แต่แก่นแท้ของคำก็คือ ผู้ที่ไม่มีความสามารถที่จะจัดตั้งบริษัท และเป็นเจ้าของเองได้ ต้องพยายามทำทุกอย่างให้นายจ้างเมตตา สงสารให้ทำงานแลกเงิน กินไปเดือนๆ ได้รับเพียงเศษเงินจากรายได้ก้อนใหญ่ของบริษัท หรือหน่วยงานที่คุณทำ ซึ่งเงินที่คุณจะได้นั้นก็ขึ้นอยู่กับความสามรถที่คุณมี ไม่ว่าจะเป็นความสามารถในเรื่องงาน ความสามารถในการดำรงอยู่ของตัวคุณเอง หรือไม่ก็ใบประกาศต่างๆที่คุณมีซึ่งบางทีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าได้มาเพราะอะไร การพิจารณาความสามารถในการทำงานก็สุดแท้แต่สิ่งที่คุณทำด้วยว่าเจ้านายจะเห็นดีด้วยหรือไม่

บางคนได้เป็นลูกจ้างบริษัทที่ดีมีมาตรฐานก็ไม่ต้องระวังตัวมากนักเพียงแต่แค่ตั้งใจทำงานให้มากให้มีการผิดพลาดในงานน้อยที่สุด ที่พูดเช่นนี้ก็เพราะผมเชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีใครที่ทำงานแล้วไม่มีข้อผิดพลาด แล้วค่อยๆเรียนรู้สิ่งที่ผิดพลาด นำมาแก้ไข คุณก็จะได้โตขึ้น และมีหน้าที่การงานที่ใหญ่ขึ้นด้วย นั้นก็หมายถึงอัตรายที่สามารถเข้ามาถึงตัวคุณได้ง่ายด้วย

แต่บางคนอาจจะโชคร้ายหน่อยได้ทำงานกับบริษัทที่มาตรฐานอยู่ที่คน คนเดียวก็อาจจะต้องระวังการดำรงค์อยู่ของชีวิตในการทำงาน บางครั้งไม่ว่าคุณจะเคยดีมาสักเท่าไหร่ ทำงานเก่งสักแค่ไหน หรือจงรักภักดีกับบริษัทจนหาที่เปรียบไม่ได้ เพียงแค่ว่า คนคนนั้นไม่ชอบหน้าคุณแล้ว บริษัทก็จะไม่มีที่อยู่สำหรับคุณอีกต่อไป โดยไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผล

ไม่มีเจ้าของบริษัทคนไหนดีเลิศ ประเสริฐไปทุกอย่าง แต่ที่เค้าต้องดีอาจเป็นเพียงเพราะว่า คุณยังมีประโยชน์ต่อบริษัท หรือองค์กรของเค้า ที่ต้องเขียนรุนแรงเช่นนี้ ก็เพราะอยากเตือนให้ผู้ที่เป็นลูกจ้าง พนักงาน ระลึกไว้เสมอว่า คุณไม่ใช่เจ้าของ ฉะนั้นจงระวังทุกอย่างที่ทำ และอย่ายึดติดกับบริษัท หรือองค์กร เมื่อถึงเวลาไปก็ควรไป อย่ารอให้ถึงเวลาที่เค้าไม่ต้องการ “คุณจะอยู่ไม่ได้” เพราะถึงอย่างไรคุณก็ต้องเป็นฝ่ายไป

ขอไว้อาลัยกับลูกจ้าง และ พนักงานทั้งหลาย…